Ένα ποτήρι με δυό σταγόνες κρασί, μια καύτρα που πέφτει στα πλακάκια, ένας λογαριασμός που περιμένει να πληρωθεί, δύο πρόχειροι υπολογισμοί, μια αγχωτική καληνύχτα…
…το εστέτ μπερδεύεται με το λαϊκό…
…mix & match…
“…απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη…
…τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί…”
What do I care how much it may storm?
Oh, I’ve got my love to keep me warm!
…έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…
..στο κάτω κάτω, υπάρχει περισσότερο εστέτ κατάσταση από αυτή;
Καλές γιορτές!
Μάλλον μερικές, μικρές, εστέτ εμμονές είναι απλά το άλλοθι για άλλες μεγαλύτερες…
…και ωραιότερες…
Παράξενο μάλλον θα είναι αυτό το καλοκαίρι, αλλά μήπως παράξενοι δεν είμαστε κι εμείς;
Αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φαν και οι παππούδες δόντια να μασάν…
…επίκαιρο, πολύ επίκαιρο!
Δεν ξέρω τι θα κάνει το Δ.Ν.Τ στο μέλλον μαζί μας, δεν ξέρω τι θα κάνει η Ε.Κ.Τ. και η Ε.Ε., δεν ξέρω τι θα κάνει και η γειτόνισσα απέναντι, ή όποιος άλλος με παρακολουθεί, εγώ απλά δηλώνω ότι πάω για μπάνιο!
υ.γ.: το βιδεοκλιπίδιο είναι ολόφρεσκο σαν αβγό ημέρας (από το πρώτο φετινό μπάνιο του λατρεμένου σου εστετολόγου)
Σαν τάμα: Nα ξημερώνει άνοιξη κι εσύ απλά να ξυπνάς στην παλιά πόλη του Ναυπλίου…
Πάντα μου άρεσε η ροκ διάθεση της Nannini και ακόμα περισσότερο μου άρεσε η βραχνή αισθαντική φωνή της, αλλά κι αυτό το τραγούδι, το οποίο είχα ακούσει για πρώτη φορά σε μια έκθεση αυτοκινήτου, μπροστά από το περίπτερο της Fiat, καθόλου ρομαντικό βέβαια σε σχέση με τους στίχους και τη μουσική, αλλά τα ωραιότερα πράγματα τελικά σου συμβαίνουν τις πιο περίεργες ή και ακατάλληλες στιγμές.
Μερικά από αυτά τα έχω ευχαριστηθεί μάλλον στις αρχές τους, στο χάραμά τους και παρά στην ακμή τους, έτσι και τώρα, μέσα στο καταχείμωνο αισθάνομαι τον καλπασμό της άνοιξης από μακριά, όπως τότε μικρά που ακουμπούσαμε το αφτί μας στις ράγες του τρένου για να αφουγκραστούμε τον ήχο της αμαξοστοιχίας που κατεύθανε, ήταν η αναμονή που μας έκανε να μένουμε εκεί και να περιμένουμε, παρά το τρένο που πέρναγε μέσα σε δευτερόλεπτα και σου έσπαγε τα τύμπανα με το θόρυβο.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα έαν τελικά η ομορφιά βρίσκεται στην ίδια την Ιθάκη ή στο ταξίδι (επουδενί δεν αποδέχτηκα ως αδιαπραγμάτευτη την επιχειρηματολογία του γνωστού ποιήματος), ήταν μάλιστα φορές που ένιωσα το ταξίδι πολύ κοπιαστικό, πολύ ψυχοφθόρο και την Ιθάκη έναν πραγματικό παράδεισο.
Όπως και να έχει, κάθε μέρα που αντικρύζω το φως να μπαίνει μέσα από τις γρίλιες νιώθω ευλογημένος, τις φορές που το ξέχασα, έσπευσα να αυτομαστιγωθώ για να μάθω. Η ζωή είναι από μόνη της μια meravigliosa creatura κι οφείλουμε να μην το ξεχνάμε ποτέ.
Με αυτά και με τ΄ άλλα, κάπως έτσι έγινα εστέτ, θέλει πολύ ο άνθρωπος;
Τους περίμενα πολύ καιρό.
Ευτυχώς έρχονται στην Αθήνα.
Αφιερωμένο σε όλα τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά, μέρες που έρχονται…
Το εστετολόγιο 